Mediana zmian w punktacji obrzęku kości w tych punktach czasowych wynosiła -1, 0, -1 i -1

Nie jest jasne, czy dłuższy czas leczenia poprawiłby częstość pCR, co stanowiło uzasadnienie dla randomizowanego badania trwającego 12 i 24 tygodnie podwójnego leczenia anty-HER2 przed operacją.

Badacze postawili hipotezę, że dłuższa terapia neoadiuwantowa poprawiłaby wskaźnik pCR. Następnie postawili hipotezę, że dodanie terapii hormonalnej skutkowałoby wyższym odsetkiem pCR u pacjentów z guzami HR-dodatnimi.

Rimawi i współpracownicy zakwalifikowali pacjentki z HER2-dodatnim rakiem piersi w stadium II-III i przydzielili ich losowo 1: 2 do 12 lub 24 tygodni terapii neoadiuwantowej. Pacjenci z HR-dodatnim rakiem piersi również otrzymywali terapię hormonalną. Biopsje wykonano na początku badania i w 12. tygodniu u wszystkich pacjentów oraz w 24. tygodniu u pacjentów przydzielonych losowo do długotrwałej terapii anty-HER2.

Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był pCR w piersi (ypT0-is ypNx). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały bezpieczeństwo i tolerancję, czas do pierwszego nawrotu i całkowite przeżycie.

Badacze oszacowali, że od 86 do 96 pacjentów wymagałoby wykrycia wzrostu pCR z 27% (zgłoszone we wcześniejszym badaniu) do 45%, z mocą 85% i błędem typu 1 10%. Rimawi powiedział, że obydwu ramionom leczenia brakowało mocy statystycznej do bezpośrednich porównań między sobą.

Do analizy pierwotnej badacze zakwalifikowali 94 pacjentów. Mediana wieku pacjentek wynosiła 51 lat, a 55 lat (59%) było w wieku powyżej 50 lat. Kobiety po menopauzie stanowiły 52 (55%) pacjentek, a osoby rasy białej stanowiły trzy czwarte całej populacji.

Pod względem cech guza 57 (61%) pacjentów miało guzy pierwotne ≤5 cm, 66 (70%) miało kliniczne stadium choroby w II stopniu zaawansowania, 67 (71%) miało histologiczne guzy III stopnia, a 62 (66%) miało hormony guzy receptorowe (HR) -dodatnie.

Toksyczność 3. stopnia występowała częściej w przypadku schematu 24-tygodniowego, ale była niezbyt częsta w obu grupach. W grupie 24-tygodniowej badania czynności wątroby stopnia 3 wystąpiły u pięciu pacjentów, a biegunka i zapalenie śluzówki stopnia 3 u każdego pacjenta. W grupie 12-tygodniowej u jednego pacjenta stwierdzono niedokrwistość 3. stopnia i kamicę nerkową. W żadnej z grup nie wystąpiła toksyczność 4. stopnia.

Chociaż terapia o przedłużonym czasie trwania podwoiła odsetek pCR, 24-tygodniowy schemat nie osiągnął wcześniej określonego celu 45% pCR. Analiza danych według statusu HR wykazała, że ​​24 tygodnie leczenia skutkowały odsetkiem pCR na poziomie 33% u pacjentów HR-dodatnich w porównaniu z 9% w przypadku schematu 12-tygodniowego. Odsetek pacjentów z resztkowym guzem ≤1 cm wynosił 35% w grupie 12-tygodniowej i 13% w grupie 24-tygodniowej.

W podgrupie HR-ujemnej 12-tygodniowa podwójna terapia anty-HER2 skutkowała odsetkiem pCR wynoszącym 20% i brakiem pacjentów z resztkowym guzem ≤1 cm. W grupie 24-tygodniowej wskaźnik pCR wyniósł 18%, a dodatkowe 18% pacjentów miało resztkową chorobę ≤1 cm.

Charles Bankhead jest starszym redaktorem ds. Onkologii, a także zajmuje się urologią, dermatologią i okulistą. Dołączył do MedPage Today w 2007 roku. Śledź

Ujawnienia

Rimawi ujawnił istotny związek z GlaxoSmithKline.

Jeden lub kilku współautorów ujawniło stosowne relacje z firmami AstraZeneca, Novartis, Pfizer, Genentech i Nostring.

Główne źródło

Sympozjum na temat raka piersi w San Antonio

Źródło: Rimawi MF i wsp. „Randomizowane wieloośrodkowe badanie neoadiuwantowe II fazy z zastosowaniem lapatynibu, trastuzumabu z terapią hormonalną lub bez leczenia przez 12 tygodni w porównaniu z 24 tygodniami u pacjentów z rakiem piersi z nadekspresją receptora HER2” SABCS 2014; Streszczenie S6-02.

Zmniejszenie stanu zapalnego stawów u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów wykryto w badaniu MRI po 4 miesiącach leczenia certolizumabem pegolem (Cimzia).

Według dr n. Med. Mikkela Ostergaarda z r. Dr n. Med. Mikkel Ostergaard z r. Dr n. Med. Mikkel Ostergaard z r. Uniwersytet w Kopenhadze i współpracownicy.

Ponadto w tej grupie pacjentów zaobserwowano znaczącą zmianę o -2,5 w skali obrzęku szpiku kostnego (P = 0,031) w 16 tygodniu, donoszą naukowcy w Internecie w Annals of the Rheumatic Diseases.

W reumatoidalnym zapaleniu stawów „wczesne zapalenie stawów, w tym zapalenie błony maziowej i obrzęk kości (zapalenie kości), jest ważnym predyktorem późniejszego uszkodzenia strukturalnego, a do jego pomiaru potrzebne są niezawodne narzędzia” – stwierdzili.

Wspólna grupa znana jako OMERACT (Outcome Measures in Rheumatology) stworzyła system punktacji wykorzystujący MRI w reumatoidalnym zapaleniu stawów, https://yourpillstore.com/pl/flebo-complex/ który ocenia stan zapalny i uszkodzenie stawów z punktacją zapalenia błony maziowej, obrzęku kości i nadżerek. Jednak żadne z dotychczasowych badań nie próbowało określić najwcześniejszego czasu po rozpoczęciu terapii, kiedy można zauważyć zmiany w tych wynikach.

Dlatego Ostergaard i współpracownicy przeprowadzili 16-tygodniowe, podwójnie zaślepione badanie IIIb fazy, w którym wzięło udział 40 pacjentów włączonych w latach 2010-2013, u których wykonano rezonans magnetyczny nadgarstka i stawów śródręczno-paliczkowych ze wzmocnieniem kontrastowym na początku badania, a następnie w pierwszym, drugim tygodniu. cztery, osiem i 16 lat.

Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grupy otrzymującej certolizumab w dawkach 400 mg w tygodniu zerowym, drugim i czwartym, a następnie 200 mg co 2 tygodnie lub placebo przez pierwsze 2 tygodnie, a następnie schemat certolizumab 400/200 mg do tygodnia 16.

Ich średni wiek wynosił 50 lat, a ponad trzy czwarte stanowiły kobiety. Czas trwania choroby wynosił średnio nieco ponad 5 lat, a wszyscy uczestnicy mieli aktywną chorobę pomimo konwencjonalnego leczenia przeciwreumatycznego modyfikującego przebieg choroby. Mogli również wcześniej otrzymać innego biologicznego.

W tygodniu 16 mediana zmiany punktacji zapalenia błony maziowej od wizyty początkowej była liczbowo większa w grupie, która otrzymywała aktywne leczenie przez całą fazę podwójnie ślepej próby niż wśród pacjentów, którym początkowo podawano placebo, ale różnica nie była istotna statystycznie.

Zmiany MRI w stosunku do wartości wyjściowej nie były jeszcze statystycznie istotne w ósmym tygodniu ani w zapaleniu błony maziowej, ani w zapaleniu kości, chociaż wystąpiły liczby spadki.

W grupie przyjmującej certolizumab na początku badania mediany zmian w punktacji zapalenia błony maziowej w pierwszym, drugim, czwartym i ósmym tygodniu wynosiły odpowiednio -1, -1, -0,5 i -1. Mediana zmian w punktacji obrzęku kości w tych punktach czasowych wynosiła -1, 0, -1 i -1.

Wyniki erozji kości nie zmieniły się w trakcie badania.

Korzyści kliniczne były już widoczne począwszy od pierwszego tygodnia u pacjentów, którzy rozpoczęli aktywne leczenie na początku badania, a do 16 tygodnia odpowiedzi kliniczne były porównywalne w grupie, która otrzymywała placebo przez pierwsze 2 tygodnie.

W 16 tygodniu 86,4% pacjentów osiągnęło łącznie 20% odpowiedź zgodnie z kryteriami American College of Rheumatology, a 95,2% miało umiarkowaną lub dobrą odpowiedź zgodnie z kryteriami European League Against Rheumatism. Wyniki dotyczące aktywności choroby w 28 stawach spadły do ​​mediany 2,48 z 5,2 na początku badania.

Nie było znaczących korelacji między poprawą kliniczną a wynikami oceny zapalenia błony maziowej i zaobserwowano niewielką zmianę w wynikach gęstości mineralnej kości.

Większość działań niepożądanych zgłaszanych w trakcie badania miała charakter łagodny lub umiarkowany, a najczęściej były to infekcje wirusem opryszczki oraz infekcje górnych dróg oddechowych. Nie wystąpiły żadne poważne infekcje.

Badanie „dostarcza ważnych informacji patofizjologicznych, pokazujących, że zmiany objętości błony maziowej pozostają w tyle za klinicznym efektem terapii anty-TNF, który obserwowano już po 1-2 tygodniach” – napisali autorzy.

„Może to sugerować, że natychmiastowy efekt kliniczny certolizumabu jest oparty na innych czynnikach niż zmniejszenie masy błony maziowej, takich jak redukcja cytokin zapalnych lub białka C-reaktywnego” – zauważyli.

Szczególnie ważna była poprawa obrzęku kości do 16. tygodnia, ponieważ to stwierdzenie MRI było powiązane z późniejszym uszkodzeniem erozyjnym, ale konieczne byłoby radiograficzne potwierdzenie tego.

Możliwe, że zastosowanie bardziej wyrafinowanych metod MRI, takich jak dynamiczny rezonans magnetyczny ze wzmocnieniem kontrastowym, który wcześniej wykazano jako bardzo wrażliwy na zmiany i blisko związany z histologicznymi objawami zapalenia stawów w przebiegu reumatoidalnego zapalenia stawów, poprawiłby zdolność do pokazania wczesna zmiana ”- zasugerował Ostergaard i współpracownicy.

Zauważyli ponadto, że w przyszłości rezonans magnetyczny całego ciała może pozwolić na ocenę wszystkich dotkniętych stawów.

Ograniczeniem badania była mała liczba uczestników.

Ujawnienia

Autorzy zgłosili relacje finansowe z Abbott, Pfizer, Centocor, Merck, Roche, UCB, Mundipharma, AbbVie, MSD, Janssen, Amgen, AstraZeneca, Aventis, Bristol Myers Squibb, Dansk Droge, Eurovita, Ferrosan, GlaxoSmithKline, Hoescht, Lundbeck, Norpharma , NutriCare, Nycomed, Pharmacia, Pierre-Fabre, Proctor and Gamble, Rhone-Poulenc, Roussel, Schering-Plough, Searle, Serono i Wyeth.

Główne źródło

Roczniki chorób reumatycznych

Źródło: Ostergaard M i wsp. „Ocena MRI wczesnej odpowiedzi na certolizumab pegol w reumatoidalnym zapaleniu stawów: randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie IIIb fazy z zastosowaniem MRI w tygodniach 0, 1, 2, 4, 8 i 16” Ann Rheum Dis 2014; DOI: 10.1136 / annrheumdis-2014-206359.

Borelioza nie jest wyzwalaczem fibromialgii, zgodnie z długoterminową oceną pacjentów z boreliozą potwierdzoną posiewowo.

Częstość występowania fibromialgii wśród pacjentów z potwierdzoną posiewowo boreliozą, którzy byli obserwowani w Lyme Disease Diagnostic Center w Westchester County w stanie Nowy Jork przez okres do 20 lat, nie była większa niż w populacji ogólnej, twierdzą badacze z New York Medical College w Valhalla, NY, kierowana przez dr Gary’ego P. Wormsera.

Wcześniejsze badania, które sugerowały, że borelioza może wywoływać fibromialgię, przeprowadzono przed zastosowaniem dwupoziomowego testu serologicznego na boreliozę i dlatego mogły obejmować pacjentów, którzy w rzeczywistości nie chorowali na boreliozę, napisali w Internecie w artykule Arthritis. Reumatologia. Ponadto w badaniach tych nie obserwowano pacjentów z chorobą z Lyme przez długi czas.

W obecnym badaniu 100 pacjentów z rozpoznaniem boreliozy potwierdzonym przez wyleczenie Borrelia burgdorferi z posiewu – złoty standard potwierdzenia mikrobiologicznego – było systematycznie ocenianych pod kątem fibromialgii, stosując zarówno wcześniejsze, jak i obecne kryteria diagnostyczne w okresie od 11 do 20 lat po wystąpieniu choroby. choroby z Lyme.